Op 12 februari 2025 zei Trump in een bericht op het socialemediaplatform Truth Social dat hij een "lang en zeer productief telefoongesprek" had gehad met de Russische president Vladimir Poetin over onderhandelingen om de oorlog in Oekraïne te beëindigen.
In hetzelfde bericht schreef Trump: "Ik heb minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio, directeur van de CIA John Ratcliffe, nationaal veiligheidsadviseur Michael Waltz en ambassadeur en speciaal gezant Steve Witkoff gevraagd om de onderhandelingen te leiden, waarvan ik sterk overtuigd ben dat ze succesvol zullen zijn."
Hij zei dat hij later met Zelenskyy had gesproken, maar hij bleef terughoudend over de vraag of Oekraïne een gelijkwaardige deelnemer zou zijn aan de vredesbesprekingen - een duidelijk signaal dat Kiev een deal zou kunnen krijgen die achter zijn rug om is onderhandeld, in een dramatische verschuiving van het beleid van de regering-Biden van "niets over Oekraïne zonder Oekraïne."
"Zelensky moet snel handelen, anders houdt hij geen land meer over", zegt de Amerikaanse president Donald Trump in een bericht op Truth Social.
Trump noemt Zelensky "een dictator" en schrijft: "Ik hou van Oekraïne, maar Zelensky heeft het verschrikkelijk gedaan, zijn land is verwoest en MILJOENEN zijn onnodig gestorven."
Trump zegt dat de VS in de tussentijd "met succes onderhandelen over een einde aan de oorlog met Rusland".
Voor de context: Zelensky's presidentiële termijn liep afgelopen mei af, maar Oekraïne staat sinds de Russische invasie in februari 2022 onder staat van beleg, wat betekent dat de presidentsverkiezingen zijn opgeschort.
De Amerikaanse minister van Defensie Pete Hegseth sloot NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne uit en zei dat Europa het overgrote deel van de toekomstige dodelijke en niet-dodelijke hulp aan Oekraïne moet leveren. Hij bevestigde ook dat Amerikaanse troepen niet zouden deelnemen aan een vredesoperatie.
Op 13 februari 2025 bevestigde Trump dat hij Oekraïne niet ziet toetreden tot de NAVO vanwege de positie van Rusland en gaf hij zijn voorganger, Joe Biden, de schuld van het "provoceren" van Moskou om een grootschalige oorlog te beginnen.
Trump verklaarde dat hij de opmerkingen van de Amerikaanse minister van Defensie Pete Hegseth blijft steunen dat het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne geen onderdeel is van een diplomatieke regeling voor de oorlog. Hij zei: "Ik zie geen enkele manier waarop een land in de positie van Rusland hen [de Oekraïners – red.] zou kunnen toestaan om toe te treden tot de NAVO. Ik zie dat niet gebeuren."
----
Laten we beginnen met Trump's valse beschuldiging: "...en gaf zijn voorganger, Joe Biden, de schuld van het "provoceren" van Moskou om een grootschalige oorlog te beginnen."
De oorlog in Oekraïne begon op 24 februari 2022. Dat is de steevaste bewering. Maar wat gebeurde er vóór die datum?
De Russen hebben nooit formeel de oorlog aan Oekraïne verklaard, ook niet op 22 februari 2014.
Als we teruggaan naar het Sovjettijdperk dan zien we ook dat Moskou geen oorlog verklaarde aan Afghanistan, dagen voordat de Soviets het land in 1979 binnenvielen. Er werd ook geen oorlog verklaard aan Dagestan in 1999 en Georgië in 2008. Rusland heeft een geschiedenis van het nooit verklaren van de oorlog.
Men kan naar mijn mening niet zeggen dat de oorlog in Oekraïne al drie jaar aan de gang is. Dit is te verklaren:
In maart 2022 verbood Poetin het Kremlin om het oorlog te noemen. Deze beperking vond weerklank in alle door de staat gecontroleerde media. Hij voerde zelfs een wet in die journalisten verbiedt om het conflict in Oekraïne een 'oorlog' of een 'invasie' te noemen. Het werd een 'militaire operatie' of een 'speciale militaire operatie' genoemd.
De oorlog in Oekraïne heeft haar oorsprong in de associatiegesprekken tussen de Europese Commissie en de toenmalige president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, die plaatsvonden in 2013 en door Poetin in December 2013 om zeep werden geholpen. Dit leidde tot een revolutie in Oekraïne die Janoekovitsj dwong het land te ontvluchten.
In januari 2014, Poetin stuurde de FSB naar Simferopol op de Krim voor een geheime operatie en om een nepreferendum te organiseren. Hij stuurde ook de Spetsnaz eliteeenheid naar de stad Loehansk om een basis op te zetten. Poetin was met de invasie van Oekraïne al begonnen te midden van een veldslag tussen de Berkut-milities en de demonstranten in Kiev.
Op 20 en 21 februari zijn er video's gevonden waarop grote militaire konvooien te zien zijjn die van Krasnodar Krai in Rusland naar de Krimbrug reden, en van Rostov Oblast in Rusland naar de grens van Donetsk Oblast in Oekraïne.
Toen de konvooien van Krasnodar Krai de Krimbrug overstaken en via Kertsj het schiereiland Krim binnenreden, Poetin was toen al Oekraïne binnengevallen.
De Russische troepen ondervonden geen gewapend verzet van Oekraïense troepen. Een massaal gewapend treffen, dus een oorlog, begon niet op de Krim, maar een maand later in de regio Donetsk middels een opstand georganiseerd door FSB-kolonel Igor 'Strelkov' Girkin (MH-17). De oorlog is sindsdien nooit beëindigd verklaard simpelweg omdat Poetin noot de oorlog aan Zelensky heeft verklaard..
In augustus 2021 waren er verkiezingen in Wit-Rusland, maar die door de dictator Loekasjenko werden gestolen . De mensen gingen de straat op om te protesteren tegen de diefstal. Er volgde een brute repressie waarbij veel gewonden en doden vielen en duizenden demonstranten werden gevangen gezet. Sindsdien hebben ongeveer 350.000 mensen het land verlaten.
Als reactie op de brute repressie legde de EU sancties op aan Wit-Rusland. Loekasjenko nam wraak door import uit de Europese Unie te sanctioneren en zette zijn repressie voort. Er volgde nog een pakket sancties van de EU.
Loekasjenko besloot EU-lidstaat Polen aan te vallen door migranten via Wit-Rusland naar Polen te laten gaan. Het kwam tot een grenscrisis die escaleerde nadat Wit-Russische grensmilities in de richting van Polen schoten, waardoor Loekasjenko zich gedwongen voelde om naar Moskou af te reizen voor overleg..
Het schietincident leidde tot spanningen met de NAVO en zou de activering van Art. 5 riskeren, aangezien Polen lid is van de militaire alliantie. Poetin maakte misbruik van deze situatie door twee nucleaire bommenwerpers van de luchtmachtbasis Engels in Rusland naar de Wit-Russisch-Poolse grens te sturen onder het voorwendsel van "patrouille".
In december 2021 Loekasjenko kondigde aan dat er militaire oefeningen in Wit-Rusland zouden worden gehouden, maar hij gaf geen specifieke datum. Hij herhaalde de aankondiging een maand later, maar een datum werd wederom niet genoemd. De datum werd bekend toen in Rusland een massale transport van tanks, pantservoertuigen, zware wapens en troepen in volle gang was.
In de eerste week van februari 2022 Poetin kondigde aan dat ZAPAD-oefeningen in Wit-Rusland zouden worden gehouden van 10 februari tot 17 februari 2022, terwijl deze oefeningen traditioneel elk jaar in september plaatsvinden. Tegen de tijd dat ZAPAD zou worden beëindigd, verlengde Poetin de oefeningen tot 20 februari 2022.
Russische troepen die Wit-Rusland tegen het einde van de oefeningen hadden moeten verlaten vielen Oekraïne vanuit het noorden aan. De tweede episode van Poetin's imperialistisch conflict werd een feit.
De oorlog in Oekraïne was niet op 24 februari 2022 begonnen, dus drie jaar geleden, maar op dezelfde dag negen jaar eerder omdat beide partijen nooit de oorlog als beëindigd hebben verklaard, laat staan wanneer ze begon.
GEMISTE KANSEN
De EU is een van de vele pogingen om Europa te integreren sinds de Tweede Wereldoorlog. Aan het einde van de oorlog zochten verschillende West-Europese landen naar nauwere economische, sociale en politieke banden om economische groei en militaire veiligheid te bereiken en een blijvende verzoening tussen Frankrijk en Duitsland te bevorderen.
Het begon met de oprichting van de Europese Economische Gemeenschap (EEG) door België, Frankrijk, Duitsland, Italië, Luxemburg en Nederland na het succes van het Kolen- en Staalverdrag. Denemarken, Ierland en het Verenigd Koninkrijk sloten zich later aan. Het doel was om nauwere banden te bevorderen en de economische groei te stimuleren door meer handel. Groot-Brittannië zou de EEG verlaten omdat het soevereiniteit over zijn interne aangelegenheden zocht, wat ook de reden was waarom het jaren later de EU verliet (BREXIT).
Met het Verdrag van Maastricht (formeel bekend als het Verdrag betreffende de Europese Unie; 1991), dat op 1 november 1993 in werking trad, werd de Europese Economische Gemeenschap omgedoopt tot de Europese Gemeenschap en werd deze ingebed in de EU als de eerste van haar drie "pijlers" (de tweede is een gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid en de derde is politiële en justitiële samenwerking in strafzaken).
Sinds de naamswijziging naar de Europese Unie in Maastricht, Nederland, de alliantie is zich voornamelijk gaan richten op economische groei tussen haar lidstaten, bilaterale relaties met staten buiten de unie en veiligheid maar zonder collectieve defensie. Hoe zit dat?
Het Verdrag van Brussel werd op 17 maart 1948 ondertekend door het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, België, Luxemburg en Nederland,. Hiermee werd de Western Union (WU) opgericht, een intergouvernementele defensiealliantie die ook economische, culturele en sociale samenwerking bevorderde.
Het Verdrag van Brussel, het oprichtingsverdrag van de Westerse Unie, werd gewijzigd tijdens de Conferentie van Parijs in 1954, nadat het Verdrag tot oprichting van de Europese Defensiegemeenschap niet door Frankrijk werd geratificeerd. In het Algemeen Verdrag (Duits: Deutschlandvertrag) van 1952 werd de EDG formeel benoemd als voorwaarde voor het beëindigen van de geallieerde bezetting van Duitsland. Men wilde Duitsland ook opnemen in de westerse defensiestructuur.
Het Gewijzigde Verdrag van Brussel (Modified Brussels Treaty or MBT) transformeerde de Western Union in de Western European Union, waarop Italië en West-Duitsland werden toegelaten.
Hoewel de WEU aanzienlijk minder machtig en ambitieus was dan de oorspronkelijke Western Union, het Duitse lidmaatschap van de WEU werd als voldoende beschouwd om de militaire bezetting van Duitsland te beëindigen in overeenstemming met het Algemene Verdrag (General Treaty).
De WEU had geen bestaand leger. Ze was afhankelijk van samenwerking tussen haar lid-staten. Haar taken varieerden van het meest bescheiden tot het meest robuuste en omvatten humanitaire, reddings- en vredeshandhavingstaken, evenals taken voor strijdkrachten bij crisisbeheer, inclusief vredeshandhaving.
Groot-Brittannië was altijd tegen de invoering van Europese autonome defensiecapaciteiten geweest. Toch ondertekende de Britten de verklaring van Sain-Malo in 1998. Dit markeerde een keerpunt, aangezien de verklaring de oprichting van een Europees veiligheids- en defensiebeleid onderschreef, inclusief een Europese militaire macht die in staat is tot autonome actie.
Echter, de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Madeleine Allbright, was tegen de verklaring omdat zij vond dat deze de NAVO ondermijnde.
Een jaar later werd besloten de rol van de WEU binnen de EU te integreren en kreeg de WEU een integrale rol toebedeeld bij het verschaffen van een onafhankelijke defensiecapaciteit aan de EU, die een belangrijke rol zou spelen bij bepaalde militaire taken van humanitaire, ontwapenende, vredesbewarende en vredestichtende aard.
In de jaren vanaf 2009 tot 2011 was er veel discussie over de vraag wat er met de WEU moest gebeuren nadat het Verdrag van Lissabon was ingevoerd,
Het eerste teken van het einde van de WEU kwam in maart 2010 toen de Britse minister van Buitenlandse Zaken Chris Bryant aankondigde dat het Verenigd Koninkrijk van plan was zich binnen een jaar terug te trekken uit de West-Europese Unie. Aan het einde van de maand maakte het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken bekend dat Duitsland van plan was zich terug te trekken uit het gewijzigde Verdrag van Brussel.
In datzelfde jaar kondigde het Spaanse voorzitterschap van de WEU, namens de 10 lidstaten van het gewijzigde Verdrag van Brussel, het collectieve besluit aan om zich terug te trekken uit het Verdrag en de WEU-organisatie uiterlijk in juni 2011 te sluiten.
Op 30 juni 2011 hield de WEU officieel op te bestaan.
Maar de Europese NAVO-leden hadden de kans om van koers te veranderen toen Donald Trump in juni 2018 de landen ervan beschuldigde niet genoeg bij te dragen aan de NAVO. Hij herhaalde de beschuldiging te midden van de tweede episode van Poetin's oorlog in Oekraïne. Europa begreep niet dat zijn beschuldigingen een dubbele boodschap stuurden, dat hij geen voorstander was van de NAVO en dat Europa voor zijn veiligheid moest zorgen.
Trumps standpunt over Oekraïne is niet alleen gebaseerd op het telefoongesprek dat hij met Poetin had.
Als het gaat om Oekraïne en Rusland, had Trumps eerste presidentschap van 2016 tot 2020 een waarschuwing moeten zijn.
In 2016 beweerde Trump dat Poetin Oekraïne niet zou binnenvallen terwijl de Russische autocraat al oorlog voerde in de regio's Donetsk en Luhansk in Oekraïne sinds maart 2014 (zie eerste deel van dit lange artikel) nadat hij de Krim had ingenomen en geannexeerd. De bewering werd te midden van controverse gedaan, namelijk dat zijn campagne voor de presidentsverkiezingen samenwerkte met het Kremlin.
In 2018 gaf hij sancties aan zeven Russische oligarchen en de 12 bedrijven die zij bezitten of controleren, 17 hoge Russische overheidsfunctionarissen en een Russisch staatswapenhandelsbedrijf en een bank die het bezit. En op 18 juli 2019 hield de regering-Trump 250 miljoen dollar aan militaire hulp aan Oekraïne in.
In 2019 Trump zei tegen Zelenskyy : ""Ik hoop echt dat u en president Poetin samenkomen en uw probleem kunnen oplossen. Dat zou een geweldige prestatie zijn. En ik weet dat u dat probeert te doen." In slechts een paar zinnen verbrijzelde Trump de Oekraïense hoop op actievere Amerikaanse steun bij het veiligstellen van een duurzame vrede met Moskou.
Het duidelijkste signaal dat jaar was toen Trump ronduit zei dat Oekraïne geen "echt land" was, dat het altijd deel uitmaakte van Rusland. Hij wiste gewoon de hele geschiedenis van de val van de Sovjet-Unie uit.
VEILIGHEID & DEFENSIE
Veiligheid en defensie zijn twee verschillende kwesties waarbij veiligheid bescherming tegen, of veerkracht tegen, potentiële schade is. Begunstigden van veiligheid kunnen personen en sociale groepen, objecten en instellingen, ecosystemen of andere entiteiten of fenomenen zijn die kwetsbaar zijn voor ongewenste verandering. Defensie gaat over het voorkomen van aanvallen, bewaken en versterken.
Als het om defensie gaat, is de EU een machteloze alliantie omdat de samenstelling ervan elke vorm van autonome anticipatie verhindert, aangezien besluitvorming over buitenlandse zaken afhankelijk is van besluitvorming over buitenlandse zaken door elke lidstaat. De EU (lees: EG) heeft alle lidstaten nodig om tot overeenstemming te komen over een voorgesteld besluit.
Maar er zijn te veel lidstaten. Elke lidstaat behoudt de soevereiniteit van zijn beleid over defensie, terwijl hij het recht heeft om een gestemd besluit over veiligheid aan te passen binnen het kader van het nationale beleid.
Zoals we eerder schreven, is Groot-Brittannië al jaren tegen een collectieve verdediging, wat een van de belangrijkste redenen was waarom de EU er niet in slaagde om zo'n verdediging te vormen. Er moet een unanieme stemming zijn. Als dat niet het geval is, wordt het voorstel niet uitgevoerd.
Nu is de kwestie van collectieve verdediging weer naar voren gekomen sinds Trumps telefoongesprek met Poetin. In dat gesprek maken Oekraïne en de EU geen deel uit van de gesprekken over het beëindigen van de oorlog, terwijl het gaat om de oorlog in Oekraïne en de veiligheid van de Europese Unie, niet Europa. Dus doen twee landen alsof ze het recht hebben om te beslissen over miljoenen mensen die niet in de Verenigde Staten en Rusland wonen.
Het heeft Europa misschien gealarmeerd. Maar kan het, zo niet, hoe zal het anticiperen als het kijkt naar zijn geschiedenis, structuur en zijn functioneren?
Het moment om collectief te anticiperen is er niet vanwege politieke transformaties in heel Europa waar populisme opkwam, zoals in Duitsland, Italië en Nederland. Hongarije handhaafde een onruststoker en koos de kant van Rusland.
In 2023 had Brussel nog meer problemen met een van de kleinste lidstaten, Nederland, waar de regering van de toenmalige premier Mark Rutte zich voortdurend bemoeide met besluitvorming, zelfs over kwesties die niets met het land te maken hadden.
Als de laatste verkiezingen in Duitsland gewonnen zouden worden door het populistische deel AfD, zou dat een bedreiging vormen voor de militaire hulp aan Oekraïne. Zo'n bedreiging is er in Nederland al sinds de populistische partij PVV de algemene verkiezingen van 2023 won. Gelukkig voor Oekraïne won de Duitse conservatieve partij CSU/CDU de verkiezingen.
Toch zal Brussel geen invloed kunnen uitoefenen op de Russisch-Amerikaanse bemoeienis met de soevereiniteit van Oekraïne. Ze moet eerst een eigen verdediging, leger en soortgelijke capaciteit hebben. Zelfs dan zou een eigen leger in strijd zijn met het functioneren van de NAVO.
|
